7 mei 2020

Allerliefste broer Marc, tweelingdeel van mij…

Een regen van verdriet kwam ik tegen, sinds 7 mei 2020. Een onuitwisbare datum geworden, om de geboorte van onze pa te vieren op 7 mei 1921 en om het afscheid van jou in dit leven.

Een eeuw eerder, toen Miel de koster in Holsbeek zijn eerste boorling Clement Wynants in zijn armen mocht nemen, mis ik nog steeds jouw gezelschap. Het laat me niet los, elke dag aan jou te denken. Er is nog geen plaats om acceptatie toe te laten, laat staan erin te berusten. En toch weet en voel ik dat dit nodig is om het een begenadigde plek te geven. De zielenrust waar ik zo naar verlang.

Vrij snel na je heen gaan hier, speelde ik op mijn mondharmonica “Over the rainbow”. Het trof me diep en ik kon enkel aan jou denken. Die intensiteit… het voelt nog steeds als ééneiig, wij twee! Ieder op zijn plek weliswaar. Mijn noten zochten jou zo gretig en wilden je omarmen, vasthouden, zolang het lied duurde… daarom speelde ik het meerdere malen…

Het blijft pijn doen. Een regenboog die blijkbaar een brug wil maken tussen jou en mij en ik soms goesting heb om dit pad aan te gaan. Een verlangen om je aan te raken, wat niet mocht bij het laatste bezoek aan je ziekenhuisbed. Het wringt nog steeds.

Op zovele manieren blijf ik dit lied spelen; opnieuw en opnieuw om het contact te bestendigen, te vereeuwigen… mijn liefde voor jou . Klankkleur en timbre zoals ik het aanvoel. De bruuskheid in weg gaan bij covid -19 en de beschermende maatregelen voor mij en anderen, geven mij niet de rust en houden mij uit balans.

En toch zal er een tijd komen, dat geloof ik voorzichtig althans, dat aarde en hemel, de reële wereld en het bovennatuurlijke elkaar ontmoeten. Mijn krampachtig vasthouden leert loslaten en ik kan zeggen dat het goed is zoals het is. Nog een weg te gaan…

Ons moeder Amanda kan het niet mooier weergeven in wat zij schreef aan onze vader in 1941:

Ver van d’ogen

Ver van ’t hart,

Zegt het spreekwoord.

Maar daar ga ik niet mee ’t akkoord.

Ge kunt erop bogen

En ‘k zeg onbenard:

Hoe verder uit ‘d ogen

Hoe dichter bij ’t hart!

Dank om jij , ik te zijn

En ik, jou ik, blijf ontdekken…

2 = 1 = 2

Jan