Bompa,

Een lange tijd heb ik naar een blanco blad gestaard. Er razen zoveel emoties door mijn lijf dat ik niet weet wat schrijven.

Ik ben eigenlijk een beetje boos.

Boos omdat jij jou ziekte niet kon aanvaarden. Boos omdat je de strijd niet wou aangaan en de pijn je leven liet overnemen. De laatste 3 jaar was je nog maar een schim van die energieke, trotse persoon die je ooit bent geweest. Nooit zal ik volledig kunnen begrijpen wat deze ziekte met jou deed… Misschien ben ik daarom ook zo boos, boos van onwetendheid. Boos omdat ik de pijn niet kon wegnemen en de tijd niet kon laten stilstaan. Boos omdat ik te egoïstisch ben en jou niet wil laten gaan.

Anderzijds voel ik mij dan weer opgelucht.

Opgelucht, omdat je niet te lang hebt moeten lijden. Dat je zachtjes kon heengaan. Dat je ons de kans gaf om afscheid te nemen.

Ik heb spijt.

Spijt omdat ik ‘tijd’ als iets oneindig zag en daardoor ‘tijd’ met ons samen te vaak heb uitgesteld. We zouden niet alleen bij momenten zoals deze, stil moeten blijven staan en terug kijken naar ons leven. Want voor je het weet, is het gedaan.

Maar ik ben vooral dankbaar.

Dankbaar dat mijn kinderen en de liefde van mijn leven, Stijn, jou hebben mogen kennen. Dat jouw naam in mijn naam blijft voort bestaan. Dat ik jouw levenslessen voor altijd met mij zal meedragen.

Met een glimlach kijk ik terug naar mijn jeugd, waar jij een hoofdrol in speelde. Mijne bompa, mijne peter heeft dus ooit in het leger gezeten en in een zatte bui een roos op zijn arm laten tatoeëren. Ik heb dit verhaal wel 1000x gehoord maar nooit ging het vervelen. Ik ken niemand die zo geboeid en met veel plezier, een verhaal of een mop kon vertellen zoals jij.

Dank u dat je zo’n lieve grootvader voor alle kleinkinderen en achterkleinkinderen bent geweest. Eentje die steeds interesse toonde en zo begaan met ons was. Bedankt voor de vele mooie herinneringen.

Misschien heb ik het nooit echt luidop gezegd, maar ik zie jou graag bompa!

Ik zal je missen maar ik zal je nooit vergeten.

Slaapzacht!