Chrysanten op het kerkhof

Geel? Bordeaux? Of zo een mix met verschillende kleuren? En zou het verstandig zijn om een pot te kiezen met veel knopjes die nog moeten openkomen, of moeten er nu al veel bloemen op staan…? Een grote pot of eerder een kleine? ‘Hmm… misschien toch maar een kleine’ denk ik, ‘papa en zus willen zelf vast ook nog iets op het graf zetten.’

Besluiteloos tuur ik tussen de potten chrysanten. Het spreekwoordelijke ‘het bos door de bomen niet meer zien’ is nu eerder ‘de juiste pot in de bloemenzee’ niet vinden.

Ik zucht. Naast mij duikt een lotgenoot op. De dame in kwestie keurt de potten met kritische blik. ‘Niet gemakkelijk kiezen hé,’ zeg ik. De ogen boven haar mondmasker verraden een welwillende glimlach. ‘Nee, hoe meer keuze hoe moeilijker hé’, antwoordt ze me. ‘Mijn man hield van felle kleuren, ik denk dat ik zo een grote gele pot ga nemen.’ Ze stapt behoedzaam in de bloemenzee en neemt de uitverkoren pot vast. ‘Succes nog met kiezen’, knipoogt ze en haar gezicht is nog amper zichtbaar als ze met de gele bloemenbos richting de kassa verdwijnt.

Op zich een goede tip, denk ik bij mezelf. Wat zou mama zelf mooi gevonden hebben? Ik grinnik in mezelf. De potten voor Allerheiligen kopen, dat was vroeger een taakje dat zij voor de hele familie ter harte nam. Ieder jaar verliep volgens hetzelfde tafereel: mama belde de schoonzussen op om af te spreken (haar broers vertrouwde ze het hele zaakje niet toe): budget, kleur,… Vooral dat laatste was belangrijk. Een kakafonie van kleuren die niet bij elkaar pasten op het graf, dat kon toch niet. Even zorgvuldig en kieskeurig als ik hier nu stond, ging ze dan naar de bloemenwinkel om de mooiste potten uit te kiezen en die naar het kerkhof te brengen. Vervolgens werden de schoonzussen opnieuw opgebeld: ‘ze staan er, ga eens kijken of het goed is.’ Unanieme goedkeuring volgde steeds in de uren en dagen daarop. Mijn mama kon immers als geen ander bloempotten kiezen…

Ik heb er eigenlijk nooit het belang van ingezien, de telefoontjes en het hele gedoe met die potten chrysanten voor op het kerkhof. Maar nu ik hier zelf sta te kiezen voor mijn eigen mama, komt het besef van het belang ervan ineens keihard binnen.

Die chrysanten zijn niet gewoon ordinaire bloempotten. Ze staan symbool voor zoveel meer. Het zijn uitingen van de liefde die mensen nog voelen voor hun overledene. Elke pot chrysanten op het kerkhof, is een fleurig en liefdevol denken aan wie was, maar nu niet meer is. En elke pot die naar het kerkhof gedragen wordt, toont hoeveel sterker liefde is dan de dood. Terwijl ik hier sta te kiezen, voel ik me immers enorm verbonden met mama. Herinneringen aan haar dwarrelen rond in mijn hoofd. Ik voel gemis, maar ook een dankbare warmte diep vanbinnen. Het mooiste, alleen het mooiste is goed genoeg voor haar.

Wat zou mama zelf mooi gevonden hebben? Mijn oog valt op een platte schaal met weelderige zachtroze grote chrysanten. ‘Hebbes!’ denk ik. Deze wordt het. Ik begeef me naar de kassa en neem me voor om zodadelijk even naar mijn papa en zus te bellen. De kleuren een beetje afstemmen, weet je wel, het mag tenslotte geen kakafonie worden op haar graf.


Auteur: Liesbeth Corvers
Overledene: Martha Geukens
Data: °26/07/1949 †11/12/2019
Rustplaats: Begraafplaats Heppen