(Het leven van onze geliefden is vanzelfsprekend,
maar zo onwaarschijnlijk als ze er niet meer zijn.)

De dag dat iemand wegglijdt
treuren alle bomen,
ze spreiden een bladerbed.
De takken tillen ze
naar het tedere, het tijdloze.

En zoals de takken
elkaar de bladeren reiken
-geruisloos soms ratelend- ,
zo staan wij aangeslagen
stil en verstomd.

Maar hun schittering
laten ze achter
hier bij ons,
hier diep vanbinnen.

© Marleen De Smet