“ In 2019 verliet Berre ons. Hij kwam op kerstavond nog in het buurthuis naar het kerstetentje. Daarna sliep hij hij thuis stilletjes in. Berre was een rots in de branding in onze werking, reeds vanaf de jaren ’70. Een icoon. Een symbool ook voor 50 jaar buurtwerk ’t Lampeke.

Gelukkig hebben we samen in grote groep afscheid kunnen nemen van Berre in januari 2020. Enkele maanden voor corona toesloeg. We hebben afscheid genomen en herinneringen opgehaald. We hebben Berre kunnen eren en waarderen tijdens de dienst en de koffietafel. Met meer dan 200 mensen uit het verleden en het heden. Met een blik op de toekomst. We zijn blij dat we dit samen hebben kunnen doen. Dit was zo waardevol. Zo belangrijk.

En toen kwam Corona. Behoorlijk snel was het duidelijk dat het grote feest voor 50 jaar buurtwerk ’t Lampeke in september niet zou kunnen doorgaan. Het werd uitgesteld tot 2022. Een goede beslissing. Op zaterdag 26 september 2020, de dag van het uitgestelde feest, gingen we naar het graf van Berre. We moesten iets doen. Impulsief sprongen we op de fiets, passeerden een winkel en namen twee (dezelfde) planten mee. Planten, waarvan we vonden dat ze pasten bij Berre. We zetten deze twee planten neer in mooie potten bij zijn graf. En dachten even na over Berre. Over ons. Over ’t Lampeke. Over de wereld.

Achteraf bleek dat het niet zomaar planten waren. Wat een toeval. Of misschien ook niet …

Het was Lampepoetsersgras. De Latijnse naam is Pennisetum Alopecuroides. De plant verlangt een licht humeuze grond of grond, die goed water doorlatend is en permanent licht vochtig blijft. Het is een zeer rijkbloeiende plant. Deze grassoort groeit uitstekend op een plaats in de zon tot halfschaduw. Het kan als eenling (solitair) worden gebruikt, maar veel meer komt het tot zijn recht in een grote groep.

Een beschrijving die volledig paste bij de persoon, die Berre was en voor ons nog steeds is.

Anderhalve maand later kreeg dit verhaal een plek in een een raam-kunstproject, waarbij verhalen vanuit toeval werden gezocht. De kunstenaar was geraakt door dit verhaal. Er volgde een lange babbel, die tegelijk ook best emotioneel en krachtig was. Een babbel over Berre, over zijn plek in ’t Lampeke. Over zijn begrafenis. Over de warme mens die hij was. En in herinnering nog steeds blijft. De burgemeester van de straat. Door corona moest het raamproject aangepast worden. Het kon het niet meer doorgaan op de geplande manier. Maar er werd een oplossing op maat gevonden. En oplossingen op maat, daar kende Berre ook alles van.

Op vrijdag 18 december 2020 kwamen alle toevalsverhalen op verschillende ramen in België en Nederland. Dit Alles werd gefilmd en er werden foto’s van gemaakt. Het resultaat van het verhaal van het Lampepoetsersgras staat nu op een raam in Gent. Waar het staat, is niet zo belangrijk. Maar net voor Kerstmis 2020, een jaar na zijn overlijden, werd dit een mooi hommage aan Berre. Een herdenking. Een In Memoriam voor Berre van ‘ Lampeke 1937-2019.

We vinden dit mooi. Ontroerend. En tegelijk hoopvol. Dat verleden, heden en toekomst elkaar kunnen vinden. In deze corona-tijden willen we dit krachrige verhaal delen in ons jaarboek. Met tegelijk de expliciete vraag om zorgzaam te zijn voor elkaar. Om zorg te dragen voor die vrouw, man, kind waarvan je denkt dat zij of hij die zorg nu extra kan gebruiken. Misschien die ene telefoon extra te doen of (met ontsmette vinger) op een voordeurbel te duwen. Of nog iets anders ….

En …. misschien moet je ook maar ergens toevallig een plantje kopen. En aan iemand geven, waarbij dit plantje past. Om dan achteraf de naam te vragen. Je weet maar nooit wat dit allemaal teweeg kan brengen.”