Nu zo teer generfd

zo zilversterk

de scherpe kantjes lang verzacht

zo secuur je koffie drinkend

en dat wie wachten moet, maar wacht.

Flardjes vlaggen in je ogen,

soms op pauze of rewind,

naar onderbroekenpolonaises

en ’s vrijdags kuisdag met Martini.

Naar woensdagmiddagen met spinazie

of spaghetti of kip/curry,

wat wil je eten lieve kind ?

Naar kilometers strijk verstomen

altijd weer op post,

zaterdag de mis-en-plis,

zondag marktdag op het plein

en daarvan kreeg je dorst.

Frêle je leven doorgevlinderd

aarzelend, met kleine kuchjes

weifelend, maar altijd daar.

Niet van veel woorden of gebaren

niet van goedkoop sentiment,

van het leven enkel wensend

dat wie je liefhad, werd verwend.

Je blikken dwalen door de tijd,

je vingers tastend naar je ring,

tot mijn hand de jouwe pakt,

je je grip verstevigt en je lacht,

met je ogen en je mond.

Ik ken jouw hart,

jij kent het mijne.

Ik lijk op jou mijn liefste oma,

ik blijf altijd je kleine kind.