Marthe werd geboren en ze was gewoon perfect.
Ze was wat te vroeg maar ze was tip top in orde. 10 vingertjes en 10 teentjes.
Het was de mooiste dag van mijn leven.
Ik werd voor de eerste keer mama van een klein wezentje die mijn zorgen zeker nodig had en het was een mooi prinsesje.

Na 5 weken op een roze wolk geleefd te hebben werd onze wereld plots een hel. Marthe werd ziek. Niemand die ons kon vertellen wat er aan de hand was. Toen ze sliep, stopte ze plots met ademen waardoor haar organen stopten met werken.
De vele malen die ik haar moest reanimeren kan ik niet tellen. Maar ze kwam er steeds door. Wekenlang zaten we op de intensieve zorgen van het UZ gent zonder antwoorden. Niemand die begreep hoe dit kon. Om nog maar te zwijgen over een oplossing. Maanden gingen voorbij. En wij zagen onze dochter enkel maar achteruitgaan. Niets die hielp. Alle onderzoeken of medicatie werkten niet integendeel. Het werd enkel maar erger.

Ondanks alles bleef Marthe wel vechten en ze bleef lachen. Iets wat ons altijd veel energie gaf om verder te gaan. Om te blijven vechten en zoeken naar antwoorden. We hadden er alles voor over. Maar het mocht niet baten. Onze kleine prinses werd zwakker en zwakker tot op het punt dat haar lichaam op was. Ondanks het vele vechten om ze bij ons te houden moesten we er toch afscheid van nemen.
Ze blijft voor ons altijd een deel van ons leven. Altijd zal Marthe ons eerste kindje zijn. Altijd zal zij onze prinses blijven.

We missen haar nog elke dag maar proberen er voor haar het beste van te maken.

Thijs en Magali