“Een dag niet gelachen is een dag niet geleefd”, dat is mijn motto. Al mijn hele leven lang voeg ik de daad bij het woord als bekend moppentapper in Waregem, ‘Jan Wroet’ genaamd. In 1943 richtte ik met enkele vrienden het koninklijk cabaretgezelschap ‘De zingende sterren van Waregem’ op. Tot mijn 90 jaar stond ik wel 569 keer op de planken in CC De Schakel, waar we met zelfgeschreven blijspelen de mensen een lach op het gezicht toverden. Dit heeft me altijd heel veel levensvreugde geschonken, maar het grootste geluk in mijn leven is ongetwijfeld mijn lieve familie.

En daarvoor ben ik mijn vrouw Georgette eeuwig dankbaar. Zij was een echt familiemens, niets was haar ooit te veel voor haar dierbaren. Naast het zorgen voor onze 3 zoons runde ze hotel-restaurant ’t Zangershof, waar zij erg geliefd was bij de vele klanten. Wij hadden een ongelofelijk goede band, in de 65 jaar dat we getrouwd waren hebben we geen enkele keer ruzie gemaakt! Wat het hem deed was simpelweg eerlijkheid, we waren altijd rechtuit en vertelden alles aan elkaar. Nu nog kan ik na een dag die gepasseerd is mijn verhaal doen aan mijn lieve vrouw, die samen met de hele familie in het groot boven mijn televisie afgebeeld staat. Ik ben al mijn hele leven creatief bezig met taal, zo schreef ik een heuse collectie spreuken en gedichten bij elkaar, onder andere voor jarige medebewoners van woonzorgcentrum De Meers. Onderstaand gedichtje schreef ik een hele tijd terug voor mijn allerliefste Georgette, die ik op het podium steevast vernoemde als “de beste vrouw van België en omstreken”.

Dromen van je vrouw

Zij sponsde in halve bogen,
de breedte van het raam,
en hield zakkende druppels
van onderop tesaam.
Toen nam zij de trekker
en begon boven in de hoek.
Zo ging zij aan het strekken
van recht naar links, als in ’t boek.
Die veranderde beweging
deed mij stoppen met het vagen.
En ik keek plots haastig op
om haar iets te vragen…
Ik zweeg want ‘k zag de plooi
in haar knie en wierd blij.
’t Kriebelde en ‘k voelde mij
als gebeten van een bij.
“Dat is mijn koningin!”,
jubelde mijn kloppend hart.
Mijn toevlucht voor de vreugd
en vertrooster van de smart.