Mama is een prachtige vrouw, van buitenaf en zelfs nog mooier van binnen.

Wie ze lief had kwam vanzelfsprekend op haar eerste plek. Haar kinderen waren haar dierbaarste bezit.

Als we de bus namen, die net achter het hoekje op het kruispunt stopte, zou mama altijd wachten tot wanneer ze de bus zag voorbij rijden. Dan wist ze dat we veilig op de bus zaten en kon ze richting huis gaan.

Mama was naast ‘mama’ ook een vriendin. Nooit heb ik het gevoel gehad dat ik haar iets niet kon zeggen of toevertrouwen. Altijd zou ze luisteren en mij troosten als ik het even niet meer wist.

Soms komt het verdriet in grote golven en zie ik het niet meer. Soms voel ik haar dichtbij, mee kijkend over mijn schouder.

Op de dag dat mama haar eeuwige rustplaats kreeg zaten er honderden lieveheersbeestjes op onze muur. Zoiets had ik nog nooit gezien. De priester kon ons toen vertellen dat een lieveheersbeestje een teken is van de aanwezigheid van de overledene. In ons huis zaten er meer dan honderd!

Vanaf dat moment wist ik dat we niet alleen waren. Ook als ik het even niet meer weet, ze is er en ze zal er altijd zijn.