Warm aandenken aan mijn mama, mevrouw Anna Vandecasteele.

Mama was gehuwd met mijn vader, Meester Jozef Stevens, onderwijzer uit Beveren-Leie. Ze ligt begraven in de hoofdingang van het kerkhof in Beveren-Leie.

Als kind verloor ze vroeg haar ouders. Leerde later haar man kennen. Zij hield van hem, van zijn boeken, zijn muziek, zijn toneel, van die kinderen uit zijn klas die het moeilijk hadden en aan wie hij thuis les gaf.

Zij bewonderde hem. Dag na dag, uur na uur, bleef ze bij hem, ook naast zijn ziekbed.

Op sinterklaasdag 1956 bleef zij alleen achter, met haar tien kinderen, de jongste nog onmondig, de oudste dromend van de universiteit.

Zo werd ze ineens vader en moeder, tegelijkertijd.

De haag om onze tuin, liet zij hoog opgroeien en onbezorgd stoeiden wij tussen appelbomen en bloemen. Bij regendagen opende zij op zolder de kist met toneelkleren. Violen, cello's en piano's werden in huis gebracht.
Heerlijk was het haar warme stem en haar pianospel te beluisteren: “Het schoonste op de wereld, het heiligste bezit, is moeder.”

Als het haar te moeilijk werd, trok zij naar het graf van vader, met één van de kleintjes aan de hand. Zij bad er, want sterk was haar geloof. Ze pinkte een traan weg als niemand het zag, sloeg een babbeltje met de grafdelver, en trok dan moedig weer naar huis.

Haar kinderen stimuleerde zij bij de studies, liet ze vertrekken naar andere landen. Toen werd ze ziek en volgden een paar zware operaties, die ze moedig aanvaardde.

Voor ons is zij het verhaal van gisteren, een herinnering voor morgen.

Nu tokkelen de kleintjes, op de zwarte piano, een liedje voor oma.

Mijn mama was een lieve, mooie mevrouw, die nooit vergeten mag worden.