Marco en ik zijn van hetzelfde jaar. Hij is van juli en ik ben van september. We kennen elkaar sinds de kinderopvang. Dit was het begin van onze mooie vriendschap. Na de kinderopvang zaten we samen op school. Samen met Maurice en Wout waren we een sterke vriendengroep. Dit al eindigde in het 1e middelbaar. Marco verhuisde naar Italië, bij zijn grootouders. Maurice en Wout gingen naar een andere school, en verloor ik contact met hen. Met Marco was dat gelukkig anders, ondanks dat hij verhuisd was naar een ander land, videochatten we elke week. Volgens mij is onze band daardoor versterkt. Elke week vertelden we elkaar de roddels van de week, onze familieproblemen en zelfs soms praatten we over meisjes. Marco dan meer dan mij.

Vorig jaar was een heel heftig jaar voor mij, allerlei dingen gebeurden in mijn leven, zowel positief als negatief.
Marco kwam terug naar België! Hij miste zijn leven hier dus had hij een pact gemaakt met zijn ouders, hij mocht bij zijn tante gaan wonen zolang hij goeie punten haalde. Ik was verheugd met de terugkomst van Marco. Hij zat op mijn school, het was weer zoals vroeger.

Alles ging goed tot begin maart, de uitbraak van Covid-19. Eerst dachten Marco en ik zoals velen dat de lockdown maar een paar weken zou duren. Was het maar zo geweest… Scholen bleven gesloten, men mocht amper naar buiten en het werd erger. Na 2 maanden wist Marco me te zeggen dat hij Corona had opgelopen. Ik was op het begin niet echt ongerust, voor jongeren was het minder kwaadaardig dan voor ouderen. Tot Marco’s zus mij een dinsdagochtend opbelde dat hij opgenomen werd in het ziekenhuis. Zijn toestand was kritisch. De machines hielpen hem om te ademen, de dokters vertelden zijn familie dat er niet meer veel hoop was. Het werd tijd om afscheid te nemen. Jammer genoeg kon ik geen afscheid nemen van hem omdat ik geen familie was. Dit was echt moeilijk voor mij. 2 dagen erachter stierf Marco in het ziekenhuis. Mijn vriend is gestorven aan dit verdomde virus en ik kon geen afscheid nemen! Er kwamen allemaal gevoelens naar boven, eerste woede erna verdriet.

De volgende dagen heb ik veel nagedacht over mijn vriendschap met Marco. De leuke herinneringen die ik had met hem. De speelse namiddagen die we doorbrachten bij mij thuis, in mijn boomhut spelen. Bij hem thuis op zijn trampoline springen en proberen de zotste salto’s te doen. Of die ene keer waar we op KSA-weekend waren fout gelopen in de dropping en dat de leiding meerdere uren achter ons hebben moeten zoeken.
Het is niet eerlijk, waarom hem?

Toen Marco klein was, was hij op het eerste zicht een heel rustig en verlegen persoon, maar wanneer je hem leerde kennen bloeide hij open tot die vreugdevolle persoon. Hij was een goeie luisteraar en kwam altijd met het beste advies voor me. We hadden zoveel inside jokes, we konden elkaars gedachten lezen. Marco was de broer die ik nooit heb gehad.