Ik ben heel dankbaar voor het mooie leven samen met mijn man Gilbert, ondanks de serieuze tegenslagen die we gekend hebben. Hij was heel sociaal en sportief, zat in allerlei verenigingen en ging graag eten. Toen hij met zijn gezondheid begon te sukkelen, heeft hij altijd weggestoken hoe hij zich voelde. Hij had nooit pijn zei hij. Het begon iedereen op te vallen dat hij meer zijn peignoir aanhield in huis of dat hij langer in bed bleef liggen. Maar dat was zogezegd normaal als je ouder werd, hij was te trots om toe te geven dat er echte gezondheidsproblemen waren. Ik heb me dikwijls al kwaad gemaakt dat hij dat speciaal heeft weggestoken om mij niet ongerust te maken. Op een bepaald moment was hij zo verzwakt dat hij niet meer kon buitenkomen zonder rollator. We gingen elke zondag naar de mis, maar hij was zo slecht te been dat hij niet meer mee kon stappen. Om mee te gaan met een rollator was hij te trots. Op den duur ging ik alleen naar de kerk. Tot hij op een keer riep: “Wacht, ik ga mee, met de rollator!” Ik dacht, wat krijgen we nu, maar was blij dat hij meeging. Toen we in de kerk aankwamen, ging hij recht op de deken af en vroeg waar hij kon parkeren met zijn rollator en waar hij moest betalen voor een parkeerticket. Door zo een kluchtje te kunnen maken is er iets van hem afgevallen en kon hij zich neerleggen bij zijn nieuwe situatie.