Pépé Moorsele, dat is hoe we hem altijd noemden. Samen met mémé Moorsele woonde hij in hun huisje in Moorsele, je had het nooit geraden. Ik heb hem zelf heel kort gekend. Ik was 6 toen hij overleed en herinner me daar al heel lang niets meer van. Wel herinner ik me nog dat tijdens zijn crematie ik samen met mijn neef aan het klooien was en dat mijn moeder zei dat ik me gedeisd moest houden. We waren beide 6 jaar en hadden geen besef van dat pépé nooit meer zou terugkomen. Roland was een heel speciaal figuur, hij was niet de altijd lachende persoon die je je misschien inbeeld. Hij was altijd heel serieus en als je iets deed dat niet deugde binnen een 10 meter straal, van zijn zetel, dan had je met zijn pantoffel te maken. Hij had natuurlijk ook een goede kant… Alleen herinner ik me deze niet meer maar op navraag van mijn moeder kom ik te weten dat hij ook heel blij kon zijn en plezier kon hebben, alleen uitte hij dat niet vaak. Hij was dan ook al lang ziek en zijn dood kwam dus weinig onverwacht. Met zijn nog geen 75-jarige leeftijd heeft hij 3 bijzondere kinderen op de wereld gezet, namelijk mijn moeder en mijn twee fantastische nonkels. Daarvoor ben ik hem natuurlijk ontzettend dankbaar en hiervoor had ik hem graag in het echt bedankt. Graag had ik van hem verhalen gehoord over de oorlog, over zijn ouders, over zijn jeugd en alles wat hij te vertellen had aan mij, mijn broers, mijn zussen en mijn neven en mijn nicht. Ik ben er zeker van dat hij hierop had gehoopt voordat hij ziek werd, maar het leven duurt niet eeuwig. Mijn mémé, Lea Denys, was lange tijd verdrietig en kon er heel moeilijk bovenop komen. Het heeft meer dan een jaar geduurd voordat zij terug kon gelukkig leven en terug dingen kon doen die ze vroeger deed en leuk vind. Ook herinner ik me m'n moeder nog huilen in bed en ik die vroeg: “Mama, waarom ween je? Je moet niet wenen!”. Nog eens het bewijs dat ik hier geen besef van had en daarvoor mag ik mezelf niet verwijten. Ik huilde toen mee omdat ik verdrietig was door de tranen van mijn moeder. Ook zij had lang nodig om zich hierbij neer te leggen. Maar ook dat is haar gelukt en ze heeft 4 kinderen opgevoed ondanks dit verlies. Ook de rest van de familie heeft zich hierover gezet en we mogen eigenlijk van geluk spreken dat pépé voorlopig ons enige verlies is in de familie. Ook al is het al nipt geweest door ongelukjes bij de andere grootouders, ze zijn er nog en ze houden van ons en wij van hen. Nu heb ik er wel besef van en elk moment dat ik met hen doorbreng komt recht uit mijn hart, en gaat er rechtstreeks terug in. Op die manier kan ik niet twee keer hetzelfde doen, deze keer zal ik ze mijn hele leven herinneren en navertellen. Ik lach met hen, luister naar hun verhalen, vertel hen over school etc., alles wat ik met pépé heb moeten missen. Het is nog niet lang geleden dat ik vroeg aan mijn moeder wat ik moest doen met het doodsbriefje (wat een lelijke naam) van in 2011. Ik heb het dus meer dan 8 jaar op m'n nachtkastje gezet zonder dat ik eigenlijk wist wie mijn opa echt was. Ook dit heb ik achter me gelaten, het leven gaat door en we moeten genieten van wat ze hebben achtergelaten: ons.