Een kortverhaal - reveil - 1 november (gemeente Tremelo - begraafplaats Baal)

Tastend doorheen het land van rouw

Soms is het goed, voel ik me beter en voelt het alsof de zon meer schijnt.

Soms word ik meegesleurd in diepe golven.

Daar is alles donker en ellendig, er is geen ordelijke geordende zee, eerder een stormachtige zee waar ik heen en weer word geslingerd. Gevoelens worden heen en weer geslingerd.

Rouw neemt alles over, er is geen orde in rouw.

Waar ik zeker van ben is dat we allemaal sterven en dat we bijna allemaal ooit worden getroffen door rouw, door afscheid en verdriet.

Alsof ik me bevind in een nieuw landschap. Alles wordt hier anders, voelt hier anders, ziet er hier anders uit. Ik herken mezelf niet langer. Op een bepaalde manier moet ik mijn eigen weg terug vinden. De liefde die ons verbindt is elders, op een ander adres gaan wonen, heeft een andere verblijfplaats gevonden. Het duurt een tijd vooraleer ik mij die richting uit kan bewegen. Ik ben niet vertrouwd met die nieuwe omgeving en dat maakt me onrustig.

Ik heb ijkpunten nodig, een punt een plaats om naartoe te gaan. Een boom bijvoorbeeld, iets nieuws dat zal groeien. Jaar na jaar bevindt die zich daar opnieuw, de cadans volgend van de verschillende seizoenen. Het is jouw plaats en in mijn hart heb jij een grote plaats. Ik tast af. Ik weet niet echt werkelijk hoe ik die leegte, die rauwe rouw moet hanteren, beheren, beheersen.

Het voelt alsof het leven ook voor mij, overlevende werd afgesloten. Toch de manier van leven die we samen kenden toen jij nog leefde. Het werd gesloten, gesloopt en gestopt.

Het is bijna je verjaardag. Naarmate ik ouder word en jou in levensjaren al ruim heb overleefd had ik gehoopt dat ik kon zeggen dat het goed gaat met mij. Maar dat is niet altijd zo. Het ging wat beter na een paar maanden en dan slingert het weer de andere richting op.

Nu tast ik precies opnieuw in diezelfde zwarte poel van verdriet, het ietwat tot stilstand gekomen wateroppervlak wordt door mijn woelende handen opnieuw in beweging gebracht, de smurrie die verzonken was op de bodem drijft weer boven.

Verdriet gaat vaak op en neer. Het is een beetje als trappen lopen. Dan stap je een trede omhoog en een tweede en soms zelfs een derde, om dan weer helemaal naar beneden te tuimelen.

Verdriet gaat niet snel over.

Ik had gedacht dat ik na bijvoorbeeld een jaar het dagelijks leven beter zou aankunnen. Maar dat gebeurde niet. In mijn beleving is een jaar kort om het verlies van een geliefde te verwerken.

Maar mijn omgeving werd het zo moe en vond dat ik al te lang rouw.

“Kan je niet op zoek gaan naar iets anders, zoek een hobby, zou je je niet herpakken?”

Dood komt als een ijskoude winter, op drift geslagen en staalhard op mijn lijf geworpen.

Ik kon jou niet achterlaten, ik versta dat niet! Je lichaam wordt ijskoud en grauw. Ik blijf jou vasthouden in mijn armen, niemand die jou echt ziet, alleen ik blijf je voelen en ruiken, en voelen en ruiken. Ik kan je niet loslaten, niet laten gaan. Mijn leven verandert van een leven voor en met jou, naar een leven zonder en na jou.

Er is niets meer dat mij rest om op te vertrouwen.

Alles schommelt en zwiert heen en weer, de vaste grond onder mijn voeten is uitgehold. Ik functioneer niet, ik heb hulp nodig voor alles. Zelfs een adres op een enveloppe schrijven lukt me niet. Gewone normale handelingen zoals boodschappen doen, lukt me niet.

Verlamd, vermoeid, alles staat stil.

Ik wandel in het donker en heb vreselijk verdriet en dit de hele tijd. Het ergste vind ik dat anderen moeten getroost worden en dat ik uitleg moet geven en ik heb zelf geen antwoorden.

Ik probeer te verstaan wat er is gebeurd. Ik heb de kracht niet meteen voor face-to-face gesprekken.

Later zal dit mij helpen maar nu kan mijn verdoofd lichaam dit groot verdriet niet bevatten.

Ik ben zo bang van mijn tranen, van de woede die geen uitweg vindt en de frustratie om niet begrepen te worden. Ik wil mezelf niet verliezen in veel te grote emoties en vrees dat ik ze uit de weg zal gaan, het niet zal aandurven mij over te geven aan dit verdriet. Ik ben angstig dat ik zal willen weglopen van de pijn jou hier bij mij te missen.

Later wordt het beter, zachter en ook weer fijn. Dan klim ik in mijn herinneringen aan jou en blijf ik je meedragen in alles wat ik onderneem. Enkel vandaag blijft best een moeilijke, ik was namelijk niet klaar om elk jaar opnieuw jouw verjaardag te vieren zonder jou.

Greet Van Moer