Net voor de drukte van de kerkhofdagen in alle stilte naar de plek van waar ik kom: Roeselare.

Dwalend door de straten voorbij de huizen die ooit mijn thuis waren. De stad is een vreemde geworden, de huizen achter de vertrouwde gevels roepen vragen op, wie leeft hier.

Het komt even bij me op om aan te bellen, de sfeer van toen te snuiven. Tegen beter weten in rij ik richting kerkhof.

Het graf dat ik als twintigjarige tekende voor mijn vader leeft z'n eigen leven. De witte keien tonen sporen van 43 jaren tijd, alleen die witte kei, de urne van mijn moeder genesteld tussen herfstbladeren en eigenzinnig groeiende plantjes op het graf van mijn vader weet zijn schoonheid en kracht te bewaren. Alsof die weet wie hij koestert.

Met warme emotie, dat vleugje nostalgie en Pur ti miro van Monteverdi gebracht door Michel Goddard rij ik richting de laatst levende broer van mijn moeder en Fientje zijn vrouw waar dampende koffie wacht.