Mijn vrouw is vroeg beginnen dementeren. Ze was heel katholiek, ze verzorgde de bloemen in de kerk. Ze was heel bang voor het kwaad en begon ’s nachts op te staan om te bidden om het kwaad uit de wereld te helpen. Op een dag kwam de politie mij melden dat mijn vrouw regelmatig belde omdat ze bang was dat misdadigers onze zoon gingen ontvoeren. Ze is ook eens acht dagen opgenomen geweest ter observatie. Maar tussenin had ze blijkbaar nog zeer heldere momenten, want ze was klaar genoeg om te zien dat iemand de deur niet goed gesloten had. Ze had gelift in haar peignoir en stond plots aan de deur. Dat was wel even schrikken.

We hebben elkaar leren kennen als buren. Mijn toenmalige vrouw en de buurvrouw waren beste vriendinnen, ze staken samen elkaars haar op. Mijn vrouw kreeg griep en is onverwacht na vier dagen gestorven. Ze had nochtans een broer die huisdokter was en een andere was specialist. Ik was een jonge veertiger en was alleen. In die periode kreeg de buurman een hartaderbreuk tijdens het minivoetballen. Zo kwam ook mijn buurvrouw alleen te staan. Ik had geen kinderen, maar de buurvrouw had een dochter van zeven jaar. Ze vertelde me later dat als ze ’s avonds huilde, haar dochter voorstelde om ‘te vragen aan André of hij geen papa wilde worden’. We zijn toen samen hertrouwd en hebben samen nog 2 zonen gekregen.