‘Het is goed zo,’ fluister je in het ruisen van de bomen, teder vlijen ze hun roestbruine bladeren op jouw rustplaats. Ik schuur het mos van de letters die jouw naam verankeren tegen de vluchtigheid van ons bestaan. Ik poets de cijfers die mij herinneren hoelang het geleden is dat jij van mij ging.

Mijn handen zoeken elkaar. ‘Je moet me laten gaan,’ herhaal je eindeloos in mijn oren. Zilt vocht kruipt door de groeven van mijn wangen. Ik veeg het af, kijk om me heen en zie dezelfde strijd voor menige steen. Even ben ik niet alleen.