Helena's droom, Helena's bloemenwinkeltje

“Mama, als jij een oud mémétje bent, kom jij dan bij mij wonen in mijn bloemenwinkeltje zodat ik voor jou kan zorgen?” vraagt ze me in de keuken terwijl we samen aan het koken zijn.

“Ja” zeg ik lief tegen haar terwijl ze me dromerig aankijkt met haar mooie blauwe ogen en haar krullend blonde haar.

Ik vraag haar of ik op haar kindjes mag passen als zij gaat werken en ze stemt in.

We maken daar al plannen voor een toekomst als ze groter is.

We maken filmpjes van ons leven samen. We leggen ons geluk vast met foto's en kattebelletjes en filmpjes en verhalen en dromen en zoveel liefdevolle momenten. We spelen samen op het klimrek, we picknicken in het gras. We nemen tijd na mijn werkdag en na haar schooldag.

We genieten en kijken samen naar de wolkjes in de lucht. We zijn samen dochter en mama, we zijn samen lief en speels. We zorgen voor elkaar.

Zij vliegt in mijn armen als ik de koer op wandel op haar af te halen op school.

Zij wordt vastgepakt, opgetild, verwelkomd, graag gezien terwijl ik haar rondzwier en we dan samen te voet naar huis wandelen of zij met haar step naast haar zus Marie-Lien die al 9 jaar is en roept “Kom Helena, step maar door want het is bergop. We gaan om ter snelst tot aan het volgende verkeersbord”

Ik hou zo van mijn kindjes.Ze zijn zusjes die samen spelen, die same ruzie maken maar nooit echt lang kwaad zijn op elkaar. Die samen elkaars kleren kiezen om naar school te gaan. Die snoepjes delen met elkaar.

Die spontaan lachen en knuffelen of op hun hoofd gaan staan in de zetel met hun roze pyjama al aan.

Zo gezellig dat we het maakten in ons huisje in Moen.

Ze wou later een beige hond en een bloemenwinkeltje en een man en 2 kindjes. Ze wou ook mama worden. Ze wou een beetje dicht blijven wonen bij mij, haar mama en bij hem, haar papa. En ook bij haar zus en bij Oona haar BFF en ook bij Satine als zij maar kort bij haar mama bleef wonen want haar papa was verder gaan wonen.

Ze wou nog veel dingen leren, ze was nieuwsgierig, ze wist goed wat ze wou. Ze kon dromerig voor zich uitkijken. Ze kon zo grappig vertellen en grapjes verzinnen. Ze hield zoveel van schommelen en kietelen en vanin bad liggen met haar lange haren in een bad vol schuim. Ze hield van choco, van lekkere pizza op restaurant. Helena hield van spelletjes spelen liggend op haar buik op het parket in ons huis in Heestert. Ze hield van haar meisjeskleren. Ze vond meester Maarten zo grappig in het eerste leerjaar. Helena vond ook de stop motion filmpjes op school zo fijn om te doen.

Ze hield van mij en ik hou van haar tot de wereld vierkant draait. Wat wou zeggen dat de liefde voor altijd en altijd was.

En zoals we zongen in de auto en thuis of we verzonnen zelf een liedje. Zo zing ik nu soms nog met zoveel liefde in mijn hart dat het niet anders kan dan dat ze het nog altijd voelt.