Je was tussen tien en veertien jaar oud en kwam regelmatig logeren bij je peter. Eerst in Koekelberg, dan in Oostende. Je ouders vroegen me om samen te gaan shoppen en kleren voor jou te kopen. Dat viel best mee. Je stapte een winkel binnen en amper vijf minuten later stapte je buiten met een paar sportschoenen, even verder koos je een broek en wat later belandde een kleurrijke pull in de boodschappentas. Opdracht volbracht. Zo leek het wel: geen gezeur, we gaan die klus eventjes klaren.

Op het appartement liet ik je je creatief uitleven. Papier en potloden lagen altijd klaar. Op de elektrische piano liet je je helemaal gaan en zocht melodieus hondengeblaf en regengekletter. Partituren interesseerden je niet. De piano was een laboratorium waar je geestdriftig experimenteerde. Je berekende dat er ongeveer duizend combinatiemogelijkheden waren – wist ik veel. Het hoogtepunt van onze artistieke activiteiten waren de vele filmpjes die we maakten op basis van uittreksels uit stripverhalen. Kuifje, Guust Flater, De Lustige Kapoentjes, Piet Fluwijn en Bolleke passeerden de revue. Zelfs Cowboy Henk van Kamagurka en Herr Selle was niet veilig voor ons. Het viel op hoe je telkens weer onaangekondigd afweek van de tekst en naar hartenlust improviseerde, niet vreemd van enige overdrijving en overacting. Je was een geboren verteller, een alerte regisseur, je had een goede schrijver of acteur kunnen worden, of advocaat. Ik plaatste onze producties op DVD, Youtube en Facebook zodat anderen konden mee genieten. ’s Avonds schoven we de gordijnen dicht en in pyjama speelden we schaak. Ondanks je zeer jeugdige leeftijd slaagde je er in om mij te overklassen. Dat beloofde voor later. Je was sterk in logica en wiskunde, zoals je peter, en je koos voor informatica aan de VUB. Al hadden je ouders allicht van een iets meer literaire richting gedroomd.

Sinds je adolescentie kwam je minder vaak langs. Begrijpelijk, je had wel iets beters te doen. Je ging je eigen weg met je vrienden, je werd monitor bij de scouts met “vermakende salangaan” als zeer toepasselijke totem. Je was een onvermoeibare doener en improvisator. Met je onuitputtelijke inspiratie en fantasie boeide je iedereen en slaagde je erin om jongeren uit verschillende kringen en achtergronden samen te brengen. Je kon gewoon met iedereen overweg. Het was altijd leuk toeven in jouw gezelschap. Met Frederik erbij viel het nooit stil, werd het nooit saai.

Tot je die donkere nieuwjaarsnacht zorgeloos dicht langs het kanaal stapte en wankelde, struikelde. En de toekomst voor altijd stilstond. Alsof je heel even, maar onherroepelijk, de regie van je leven uit handen had gegeven.