mijn zusje was slechts 4 jaar toen mijn mama heel onverwachts stierf, ik net 22. Het doet mij zoveel pijn dat mijn mama alleen is moeten sterven. Ik vraag me zoveel dingen af… maar hoop vooral dat ze geen pijn gehad heeft.

Toen ik thuiskwam van mijn werk vond ik mijn mama levenloos in de garage. Ik heb onmiddellijk alles gedaan wat ik kon om haar te helpen maar voelde al snel dat ik te laat was. Ik moest toen mijn zusje het nieuws brengen… in haar boekentas een tekening, de allermooiste tekening die ze ooit gemaakt heeft, het volledig blad gekleurd, nergens nog wit, in het midden van de tekening mijn mama. Het doet mij zoveel pijn dat ze die tekening nooit heeft kunnen zien. Het was inmiddels de week voor Moederdag. We keken er zo naar uit… De begrafenis heb ik helemaal alleen uitgewerkt. Ik voelde mij verantwoordelijk en had het gevoel dat het jou kon terugbrengen. Tussen de drukte door, foto’s zoeken, filmpjes maken, bloemen kiezen, de kist, crematie,… verloor ik een stuk van mijzelf en verouderde 10 jaar in een week tijd. Ik wou weten wat er gebeurd was met mijn mama, de onzekerheid maakte me ziek, kon ik dan toch iets meer gedaan hebben?

We besloten een wetsdokter zijn werk te laten doen. Had ik maar geweten dat we meer dan een half jaar op de uitkomst hebben moeten wachten.. elke week bellen en smeken.. zo konden wij geen afscheid nemen van mijn mama, de onwetenheid was moordend.. ik heb er alles aan gedaan om de dokter onder druk te zetten maar zonder resultaat. Na meermaals de politie te hebben ingeschakeld kregen we het verdict dat mijn mama gestorven was aan een hersenbloeding. Ik vraag me nog steeds af waarom ik niet onmiddellijk na het werk naar huis gegaan ben… mijn mama en ik waren twee handen op één buik. ze zei mij altijd: samen zijn we sterk. Toen ik erover nadacht heeft mijn mama de week voor ze stierf afscheid van mij genomen. Mijn papa en ik hadden ruzie en mijn mama kwam toen bij mij op mijn kamer om me te troosten. Ze zei dat ze trots was op me. Dat ik ook trots mocht zijn op mijn job als juf en dat ze maar een poetsvrouw was. Waarop ik antwoordde dat ze wel echt mama was, ze was er altijd, kookte altijd vers, verzorgde ons,… mijn mama begon toen te wenen en zei dat ze dat heel mooi van me vond. Ze vertelde dat ze waarschijnlijk minder lang dan mijn papa zou leven en dat ze zou spoken als ze kwam te sterven. Nooit gedacht dat ze er een week later niet meer ging zijn. In het begin van haar overlijden ging de tv vaak uit zichzelf aan en uit. Ik hoop dat mijn mama er nog is, ergens, wakend over ons… ik wil vooral dat ze nooit vergeten wordt.