Ik ben zeven jaar geleden mijn overgrootmoeder verloren. Dit was voor mij een moeilijke periode. Ik had veel contact met haar. Toen ik het nieuws kreeg te horen stortte mijn wereld ineen. Het was toen ook de eerste keer dat ik iemand uit mijn dichte omgeving verloor. Mijn overgrootmoeder deed zeer veel voor mij en als er iets was kon ik altijd bij haar terecht. Vroeger ging ik elke woensdag gaan eten naar mijn overgrootouders. Ze maakten elke keer worst, appelmoes en aardappelen klaar. Dit was mijn lievelingsmaal van de week. Niemand kon dat zo goed maken als haar. Elke zaterdag ging ze ook naar een klein krantenwinkeltje en kocht daar Pokémonkaarten voor mij. Die verzamelde ik altijd in een boek. Als mijn kleine broer eens door het boek bladert, denk ik meteen terug aan haar. Mijn overgrootmoeder was geboren op 26 november 1929 te Moorsele. Ze overleed jammer genoeg op 2 oktober 2012. Toen zij overleed besefte ik pas wat zij voor mij heeft gedaan en betekende. Ik vind het nog steeds jammer dat ik geen afscheid heb kunnen nemen en nog voor een laatste keer bedanken om haar in mijn leven te hebben gehad. Nu ligt ze begraven op een mooie plek in Moorsele samen met mijn overgrootvader. Mijn overgrootmoeder was altijd goedlachs. Zij was het beste voorbeeld om positief in het leven te staan. Elke dag genoot ze van haar leven en ging met een lach doorheen de dag. Mijn moeder zegt ook dat ze hulpzaam was. Ze hielp graag andere mensen die in de problemen zaten. Ze stond altijd voor iedereen klaar. Ik weet nog goed toen ik bij haar was en iemand op straat viel met de fiets. Ze ging direct hulp gaan aanbieden en verzorgde de wonde. Ze bood ook nog eens koekjes aan en een koffie voor de gewonde even te verwennen. Een andere eigenschap van haar was haar koppigheid. Dat zag ze zelf ook wel als een sterkte. Ze wist wat ze wou bereiken in haar leven en ze deed wat ze zelf wou. Als ze iets aan haar hoofd had kon niemand dat meer stoppen. Ze doet wat ze zelf wilt. Door deze eigenschap is ze wel ver gekomen in het leven. De grootste momenten wanneer ik haar mis is tijdens familiefeesten. Zij kon altijd een lach op iedereen hun gezicht laten verschijnen. Ik ben er zeker van dat mijn hele familie haar ook mist. Het was ook voor hun een zwaar moment toen ze het triestige nieuws te horen kregen. Iedereen kwam de dag zelf nog samen om elkaar te steunen. Het was ook moeilijk voor mij om de rest van de familie kapot te zien gaan, vooral mijn nonkel die er niet mee kon leven. Hij werd er zeer agressief van en had het zeer moeilijk. Ik besefte toen ook dat ik niet sterker uit die situatie zou komen als ik zou blijven rouwen. Mijn overgrootmoeder zou dat ook niet willen. Ik ben er zeker van dat zij ons vanuit de hemel een gelukkig leven wil zien leiden. Ik gaf haar een speciaal plekje in mijn hart en ging door met het leven. Als ik nu nog een mindere dag heb denk ik terug naar haar en besef ik dat ik elke dag alles uit het leven moet halen.