Als mensen aan mijn oma denken dan hebben ze vrijwel meteen een beeld van hoe zij was gezien door hun ogen. Zo was ze voor velen die ene wiskundelerares die het wereldrecord ‘koorts op het ijs’ op haar naam heeft staan. (En dat dan voor iemand die beweerde dat ze goed kon schaatsen. ¯\_(ツ)_/¯) Voor anderen was ze dan weer die ene die de fietsmicrobe al in zich had nog voordat de meesten die hadden. Voor mij persoonlijk was de strikte grootmoeder die alles voor ons wilde mogelijk maken. Zo stopte ze een bijles wiskunde eens (iets wat ze normaalgezien nooit zou doen) om in haar auto te springen zodat ze de geboorte van haar eerste kleinkind kon bijwonen. Het was voor haar ook niet ongewoon om iedere dag naar het moederhuis te rijden met de fiets om 1 van haar dochters bij de zwangerschap bij te staan. Ook later was ze iedere vrijdag van oppasdienst en wanneer de kleinkinderen eindelijk konden fietsen gingen we regelmatig naar haar favoriete bistro om iets te gaan drinken en te ravotten. Ze dwong ons dan vooraf eens naar de Wc te gaan, maar vergat dan zelf te gaan. Dat leidde dan tot haar aanbellen bij een vreemde om eens te gaan.

Naast een fervente fietser was ze ook dol op bergwandelingen. Ieder jaar ging ze met haar familie naar Zwitserland voor enkele prachtige wandelingen te maken. Tijdens die wandelingen viel het dan wel op dat ze een enorme controlefreak was. Zo moest mijn moeder van voor lopen in de rij en zijzelf moest de rij afsluiten. Iets anders duldde ze niet. Zolang die in orde was, was alles in orde. Toch liepen niet al haar bergwandelingen even goed af. Zo was de tocht die ze maakte met haar echtgenoot en een vriendin een tocht die ze zich voor altijd herinnerde. De echtgenoot van de vriendin zou op de kinderen letten terwijl de rest de Bella Tola zouden beklimmen en afdalen. Het trio vertrok die dag om 8u uitgerust en klaar om de berg te trotseren. De klim was absoluut geen probleem voor de drie, maar ze bleven lang weg. Zowel de echtgenoot van de vriendin als de kinderen begonnen zich zorgen te maken als ze rond 18u nog steeds niet terug waren. Eindelijk om 20u waren ze aangekomen. Blijkbaar hadden ze een ‘shortcut’ gevonden, echter die liep dood en er was absoluut geen mogelijkheid om terug naar het normale pad te gaan. Gelukkig waren er enkele Duitse bergbeklimmers, uitgerust met al het nodige materiaal om de rotsige bergzijde te beklimmen hen te hulp geschoten. Als zij er niet waren, kon de tocht voor de drie nog eens heel anders hebben uitgepakt.

Natuurlijk hebben we allemaal iets van mijn oma geërfd. Voor mij was het haar talent om niet op een helling met de auto te kunnen starten. Indertijd reed ze nog rond in een geitje. Ze had juist haar rijbewijs gehaald en reed toevallig in de Kluisbergen. Zoals iedereen wel weet zijn er daar heel veel steile wegen en mijn oma had nog maar net haar rijbewijs gehaald. Dus viel ze wel nog af en toe eens stil en dat was nu ook het geval. Ze was stilgevallen op een redelijk steile baan en kon helaas niet meer starten. Gelukkig was degene die achter haar reed zo vriendelijk om te stoppen en haar uit de nood te helpen.

Wanneer mijn oma stierf was dat voor velen een droevige gebeurtenis. Na twee keer succesvol kanker overwonnen te hebben, bleek de derde keer minder succesvol te zijn. Toch zal ze voor altijd mijn sterke oma blijven.