‘Rouw’

Het eet,
het trekt,
het holt uit
en het vult.
Het leeft,
en het ademt,
en het eist.

Het golft, en het huilt,
…
het verstopt in kleine kieren.
Het piept en het kraakt,
in onverwacht hoekjes van zonneschijn, bloemen of de wind.

Ik praat
en verzin
en hou denkbeeldige gesprekken
van toekomstbeelden die nooit zullen zijn.

Zo vluchtig als ze komen,
zullen ze vergaan
en kondigt het zich weer aan;
Rouw.
Dat pijnlijk geklop in mijn hart
Dat gehunker in mijn hoofd.

Het eet,
het trekt,
het holt uit,
en het vult.
Het leeft.
En het ademt,
en het eist.

Het golft, en het huilt,
…
het verstopt in kleine kieren.
Het piept en het kraakt,
in onverwacht hoekjes van zonneschijn, bloemen of de wind.

En toch,
in die kieren van pijn en verdriet,
huist er in die rouw een plek.
Een plek speciaal van jou en mij.
Het dichtste dat we samen kunnen zijn.