‘k zitten gehurkt
met mien voeten in ‘t zand
en ik scheppen
een schoon hooptje korrels
voorzichtig in mien hand

en ‘k beseffen
dat het verdimmelinge
al zo rappe goat
dat binnen hier en een urtje
’t getie mien afdrukken wegvoagt

je wilt dat alles vertroagt,
maar ’t zand in mien hand
stroomt zachtjesan weg
ja, da’k d’er mie bie nereleg

het tegenoeden kunnek nie
maar 'k zien toch zo bliede
veur al da’k è meugen zien
veur nuuze tied tesamen
veur al de zielen
die ip mien pad kwamen

en nu wrieven’k mien schuptjes af
dankboar en stroataf
stap ik met mien twidde pootje in ’t graf

‘k smitten mien stok over mien schoere
en kunnek nu eindlik na mien zeune, mien oeders, mien broers.

Met al het liefs in de wereld geschreven voor mijn allerprachtigste oma Jeanine.
Jou vergeten doe ik nooit. Van heel mijn leven niet.

Stefanie Lauwers