Mijn meisje, meisje boven ons.
Je hebt deze wereld nooit gekend, hoe mooi ze ook is.
Ik heb je nooit kunnen vasthouden, nooit in mijn armen gehad.
Maar voor altijd blijf je in mijn hart.

Ik krijg vaak de vraag, en zelfs nog steeds als ik erover praat: "Hoe kun je van het kind houden van jouw verkrachter?"
Eerlijk gezegd is het een begrijpelijke vraag.
Als iemand met een sterke kinderwens, geloofde ik, ondanks wat er is gebeurd, er misschien toch iets moois in jou schuilde. Zo dacht ik er over.

Maar het mocht niet zo zijn. Er werd een keuze gemaakt, maar niet door mij.
Ik had jou het liefst nu bij me gehad en je zoveel liefde gegeven. De liefde waar ik om moest smeken, had ik aan jou gegeven. Sterker nog, ik zou mijn leven voor jou gegeven hebben.

Deze pijn maakt me sterker. Niet alleen als persoon, maar ook als toekomstige moeder.
Pijn maakt sterk, al moet ik mezelf dat soms herinneren.
En zolang ik deze pijn draag, draag ik jou ook met me mee.

Ik mis je zo, al heb ik je nooit mogen ontmoeten.
Ik hoop dat alles goed is daarboven en dat je gelukkig bent.

Veel kusjes, mama.