Je was mijn vakantieliefde die je leven lang bleef duren, met je heerlijke schaterlach maar soms ook met een diepe frons in je voorhoofd. Met je passie voor sport, reizen en muziek. Je leerde 2 generaties dames basket spelen, we kampeerden op talloze mooie plekjes en je kende van elke muziekgroep wel een leuk weetje.

Op Rock Werchter ontbrak je nooit, je onder-mannen-sortietje met je zoon en je beste vriend. Ze namen je nog mee naar je laatste concert van ‘Westhoek’ enkele dagen voor je dood.

Je was een moderne man, ver voor op je tijd, kritisch maar rechtvaardig en met een hart dat overliep van liefde. Je leerde je kinderen voluit gaan voor hun passie maar hield hen altijd met de voeten op de grond. Je zette mij uit de wind bij onze fietstochten, je droeg de zwaarste rugzak op onze trektochten. We waren zo verschillend, jij hield van planning, ik van het onverwachte, we waren elkaars vrijheid maar gebonden door liefde.

Je was mijn houvast, de liefde van mijn leven, ondanks je ‘grumpygehalte’ als je honger had, ondanks je perfectionisme in alles wat je deed, ondanks je hekel aan nieuwe kleren passen en liefst van al je lievelingsjeans bleef dragen tot ze op de draad versleten was. Nu liggen die oude kleren nog steeds in je kast, ze weg doen, lukt me niet.

We maakten plannen voor een onbezorgd pensioen want jij zou vast 100 worden, zei je altijd. Maar je had het slechtste lot getrokken, 1 op 1 miljoen. De diagnose na een lange zoektocht was onverbiddelijk, je had nog enkele weken te leven.

We probeerden er samen nog het beste van te maken, op onze 41ste huwelijksverjaardag dansten we nog in onze trouwoutfit thuis in de huiskamer, wetende dat er geen 42ste meer zou komen. We lachten die dag nog omdat jij destijds je beste studievriend meevroeg op onze huwelijksreis. We vierden je verjaardag nog met je allerbeste vrienden. Maar op korte tijd takelde je sportief lichaam helemaal af tot het, ondanks je vechtlust en je glimlach, het opgaf.

Rouw is zoveel zwaarder dan ik ooit vermoedde, na meer dan een lang jaar lijkt jouw dood voor mij de dag van gisteren, ik dek onbewust nog de tafel voor 2 en verwacht nog een whatappje wanneer je thuis zal komen. Ik sta met je op en ga met je slapen. Ook al kan ik weer lachen, het is niet dezelfde lach als vroeger want achter mijn lach schuilt het verdriet. Het verdriet blijft, de leegte blijft, de onbeantwoorde vragen blijven, het gemis blijft, alleen de vele dromen die we nog samen hadden, zijn niet gebleven.

Toch gaat het leven door voor iedereen, soms lijkt het alleen voor mij stil te staan.

Ik denk aan jou hoe je was toen je nog alles kon want je was en blijft de liefde van mijn leven.