Onze oude bank voelt vertrouwd. Verlangend zit ik neer, zie je naast mij, je lacht.

‘Dag jongen.’

‘Dag papa.’

Een smeltkroes aan herinneringen zweeft zachtjes voorbij. Zwijgend. Geen woorden nodig. Pratend. Over alles, niets.

‘Hoe is het?’

‘Goed.’

‘Iets nieuws?’

’Niet echt. Jij?’

Ook onze ruzies keren terug. Mijn angry young man die razend naar buiten wilde breken. ‘Jij begrijpt mij niet!’

Nu herken ik de glimlach in jouw ogen. Jij begreep mij beter dan ik mezelf ooit zal begrijpen, wist perfect wat ik voelde. Jij wist dat het goed kwam. Jij zag de man die ik werd allang.