Mijn vingers glijden zachtjes over de familiefoto. In het midden, zit een lief stil meisje van drie jaar, voor zich uit te staren. Men noemde haar geen Dora maar Doorke, omdat ze zo lief was.

Later leerde ze cello spelen. Ik had soms met haar te doen, toen ik ze op een stoel zag zitten, achter dat grote instrument. We bespeelden thuis allemaal een instrument. Muziek bracht vreugde binnen ons huis.

Dora studeerde toerisme in Brugge en vertrok later naar Dubrovnic en stond er aan de leiding van Yougotours Belgie. Na een aantal maanden sprak ze vloeiend Yoegoeslaafs, haar leuze was, dat iedereen ten volle van zijn vakantie moest kunnen genieten. Ze kreeg twee prachtige zonen, Dean en Bojan. Toen de oorlog uitbrak, begin jaren negentig, kwam ze terug naar ons land wonen. Moedig als ze was, begon ze nog voor griffier te studeren en werd benoemd als hoofdgriffier in Deinze. Ze was mooi, vriendelijk en zachtmoedig, zocht steeds naar bemoedigende woorden en een héél goeie collega voor iedereen.

Plots sloeg het waanzinnige noodlot toe. De verschillende TV-zenders meldden haar overlijden. We stonden aan de grond genageld. Onze lieve engel was een echte engel geworden. Haar assen werden in de Donau uitgestrooid in Dubrovnic.

Rust zacht lieve zus.