Het is twintig jaar geleden, ik sta er niet elke dag meer bij stil. En toch …
Als mensen vragen hoeveel kinderen ik heb, aarzel ik.

Want er is Elias, mijn zoon van achttien.
En er is Daan, mijn eerste kind, die volledig voldragen doodgeboren werd in de zomer van 2001. Hij zou nu twintig zijn …

Geluk en verdriet, in één moment. Een kind baren en het al moeten begraven. Het prille en het onbekende.

Andere tijden waren het. Als mama van een sterrenkindje, kreeg je in het moederhuis een plekje op het einde van de gang. Ik wou mijn zoon niet zien, maar ik moest. Een moment dat voor eeuwig in mijn geheugen gegrift staat … Initiatieven zoals Boven de wolken bestonden nog niet, al kreeg ik wel psychologische hulp.

In mijn herinnering heb ik een jaar gehuild. Ik wou stilstaan, terwijl de wereld verder draaide. Een stuk van mijn geheugen lijkt wel gewist, veel weet ik er niet meer van.

Het was op veel vlakken een keerpunt in mijn leven; ik werd snel opnieuw zwanger en tegelijk zat ik vol angsten. De relatie met de papa van mijn zonen ging kapot. En toch bekijk ik het nu positief. Ik ben geworden wie ik ben, dankzij Daan.

Zijn urne en foto staan bij me thuis op de kast. In het doosje, steekt ook dit gedichtje, dat ik schreef de nacht van de bevalling.

Plots is het geroffel in mijn buik me ontgaan

en nam jij de tijd om van ons heen te gaan,

totaal onverwachts, komend in die nacht,

liet je je zien, een volmaakte pracht.

hoe mooi je was, dat nemen we met ons mee, en koesteren het met liefde, wij met ons twee

twee kusjes voor jou

Daan, rust nu maar

wij nemen afscheid in stilte, een schoon gebaar

zoeken straks een mooie plek,

waar je kan rusten,

tevreden,

je eigen weg kan gaan.